FMFA, Chris, Perhentian Islands, Hannah's ouders
Blijf op de hoogte en volg Rianne
02 April 2013 | Maleisië, Gemencheh
Sorry voor de late blog, de laatste paar dagen voor de vakantie werkte het internet in school niet en op de perhentian islands was er sporadisch wifi. Dus bereid je voor op een lange blog, ik zal beginnen waar ik gebleven was.
Zaterdag 16 maart was het Future Music Festival Asia. Hannah en ik hadden kaartjes gekocht en samen met de vrijwilligers uit Lumut gingen we opweg. Vrijdag hadden we afgesproken in KL, hier zijn we eerst naar een film geweest en daarna gingen we opweg naar ons Hotel in Nilai. Het festival was op het international race circuit in Sepang, wat eigenlijk dichter bij ons school is dan bij KL, maar daar kwam ik pas achter toen we naar het hotel gingen. Er was in de omgeving van het hotel niet echt veel te doen dus we hebben wat op de kamers rondgehangen en zijn toen ons bed in gedoken. De volgende ochtend zijn we wat gaan eten en hebben ons daarna voorbereid op het festival. Behalve het aanbrengen van schmink en een douche hield dit voor mij niet zo veel in maar Hannah en Libby zijn druk bezig geweest met het stijlen van hun haar en het aanbrengen van make-up. We vertrokken rond drieen, ons er niet van bewust dat het festival niet pas rond half vijf begon, dus hebben we nog wat voor de ingang gewacht voordat we naar binnen mochten. Ik moet zeggen dat ik achteraf hartstikke blij was dat we aan de vroege kant waren, want hierdoor veroverden we zonder enige moeite plekken vooraan bij de dranghekken. Daar zagen we Temper Trap, Rita Ora, PSY (van gangnam-style), Fun en Bloc Party. Na al die acts langs te hebben zien komen, was het tijd om eindelijk naar de wc te gaan en wat eten te kopen. Na een welverdiende rustpauze voor onze voeten hebben we wat rondgestruind over het terrein, wat spellen gedaan en daarna zijn we nog even naar the Prodigy geweest voordat het was afgelopen en tijd was om terug te gaan. Zondag hebben we niet heel veel gedaan, we hebben wat uitgeslapen en daarna zijn we nog terug naar KL gegaan en hebben daar wat rondgestruind. Hannah en ik hadden tickets voor de bus van 5 uur en we vertrokken dus om kwart over 4 naar de metro om naar het busstation te gaan. Helaas was het ontzettend druk en zat het allemaal niet echt mee, dus kwamen we om tien over 5 pas aan op het busstation en dit maal was de bus wel vertrokken. Alleen de bus van 10 uur had nog plekken over, maar dat zou betekenen dat we nog 4/5 uur moesten wachten en dat we pas na middernacht thuis zouden komen. Omdat we beiden erg moe waren zagen we dat niet zo zitten en na meerdere telefoontjes om te kijken of iemand ons een lift kon geven, gaven we uiteindelijk op en besloten we bij hannah’s kennissen in KL te overnachten. De maandag hebben we school dus gemist, de eerste bus ging pas rond 9 uur en dan zouden we rond half twaalf op school aankomen terwijl school om half twee afgelopen is. Daarom hebben we toen maar een middag bus geboekt zodat we nog wat extra slaap konden pakken.
Dinsdag, woensdag en donderdag waren er toetsen voor alle klassen en dus geen lessen. We hadden een rooster gekregen met alle toetsen en ze waren zo aardig geweest om het aan te passen en ons ook in te plannen bij het surveilleren zodat we ons niet totaal overbodig voelden. Het was best grappig om de eerste keer de klas in te lopen met de toetsen en de verbazing op de gezichten te zien dat ik kwam surveilleren. Het ging best goed, erg lastig is het hier niet trouwens. De kinderen zijn vrij goed gemanierd, alleen de tweede keer was de toets vrij kort waardoor sommigen na 15 minuten al klaar waren terwijl er een uur de tijd gegeven was. Toen werd het na nog 15 minuten toch wel wat rumoerig. Maar ook dat heb ik nog weer onder de duim gekregen.
Woensdag was onze desk officer Chris op visite. Hij is deze maand in Maleisië en gaat langs alle projecten om te kijken hoe iedereen is en of het allemaal goed loopt enzo. Het was eigenlijk best gezellig en aangezien wij niets te doen hadden en het internet ook niet werkte (vandaar dat deze blog zo enorm lang en laat is), was het een aangename afleiding. ’s Middags hebben we de maskers voor de zangwedstrijd van year 3 gemaakt en daarna zijn we nog even naar Gemencheh geweest waar we wat roti gegeten hebben. Donderdag ochtend vertrok hij weer richting KL waarvandaan hij naar Kuala terengganu zou vliegen en de andere vrijwilligers en Hannah en ik zou vergezellen naar de Perhentian Islands. Donderdag middag hadden Hannah en ik dus even de tijd om te pakken en nog een dutje te doen voor we de nachtbus richting Kuala Terengganu namen. De bus was een uur te laat, maar gelukkig was er een lerares van school die haar dochter op dezelfde bus zou zetten. Hannah en ik zouden na 30 minuten al in de paniek hebben gezeten, maar doordat zij er waren werd dat uitgesteld tot een uur en toen kwam de bus gelukkig binnen een paar minuten.
We hadden nog een leuke trip voor de boeg, want voor onze visa (we hebben nog steeds geen werkvisa en moesten dus een nieuw toeristen visa halen, omdat onze verliep) moesten we eerst naar Thailand. Het was best een gedoe, want eigenlijk mogen we van Project Trust die grens niet oversteken omdat verder het binnenland van Thailand in daar een soort drugsoorlog woed. Gelukkig met onze desk officer in Maleisië kregen we toch toestemming om daar snel de grens over te gaan en weer terug te komen. Alles leek voorspoedig te lopen, we wilden de boot van vier uur naar de Perhentian Islands halen en toen we in Kuala Terengganu aankwamen hebben we een taxi gevonden die ons voor 220 ringgits (ongeveer 55 euro) naar de grens en daarna naar de ferry bracht. Zelfs bij de grens ging alles in eerste instantie prima, we hoeften niet een bepaald aantal uur te wachten en konden gelijk weer terug, na een korte plaspauze. Helaas was de Maleise visa controleur erg oplettend en hij vond dat we te lang in Maleisië verbleven, aangezien dit ons derde toeristen visa zou worden, dus stuurde hij ons naar het immigratie kantoor. Daar hebben we uitgelegd dat we lesgeven maar dat onze werk visa nog niet klaar waren en dat we daarom ons toeristen visa moesten verlengen. Gelukkig waren het erg aardige en behulpzame mensen dus in plaats van ons het land uit te zetten, hebben ze ons een 30 dagen visa gegeven met de melding dat we naar het hoofdgebouw van immigratie in Putra Jaya moeten binnen die tijd. Nou hebben we net te horen gekregen dat ze onze werk visa nu wel klaar hebben (opeens lukt dat allemaal binnen een week als je zoiets krijgt), dus dat is in ieder geval een mooie uitkomst.
De taxi was enorm goed, zeker voor de prijs, en om half 2 ’s middags waren we al bij de ferry, we moesten nog een uurtje wachten, het was namelijk vrijdag en het grote gebed is rond die tijd, maar toen konden we eindelijk op de boot naar de Perhentian Islands stappen. Het was een klein paradijsje op aarde. Veel meer kan ik er niet over zeggen, de stranden waren wit en hoewel het zand wel erg plakkerig was zelfs als je niet in het water was geweest leek het net zo met al het zand dat overal plakte, het water was hartstikke helder en blauwer dan ik tot nog toe gezien had. Onze bungalow keek uit op de zee en het was geweldig. Het enige mindere waren de hoge prijzen voor eten en drinken, maar dat neem je voor lief als je eens om je heen kijkt.
Dinsdag gingen we duiken. Het is het gaafste wat ik tot nog toe gedaan heb. We hadden ook erg veel geluk want behalve een heleboel nemo’s, kleurige koraal en andere vissen zagen we ook blauwgestippelde pijlstaartroggen en een schildpad. Het was ontzettend gaaf en de tijd vloog voorbij. In totaal waren we ongeveer drie kwartier in het water en we zijn afgedaald tot 11 meter, het leek echter veel te vroeg voorbij te zijn, naar mijn zin dan. Een aantal vrijwilligers deden hun openwater duikcursus. Aan de ene kant ben ik daar best wat jaloers op, maar aan de andere kant lijkt het wat een verspilling van geld, ze zijn best prijzig en zo vaak ga je nou ook weer niet duiken. Dus in de tijd dat zij in het water waren heb ik met wat anderen lekker aan het strand gelegen. De week is voorbij gevlogen en ik had er best nog wat langer willen blijven. Zaterdag was Ellie heel erg ziek geworden dus die dag heb ik haar geholpen. Ik ben een paar keer op en neer gehold naar de receptie om te kijken of we de kamer langer konden houden, zodat zij wat langer kon slapen. Ze heeft in totaal een stuk of 8 keer overgegeven. We dachten in eerste instantie dat het voedsel vergiftiging was, want na wat heet citroen water en wat slaap, ging het tijdens de terugreis weer een stuk beter. Helaas is ze op het moment weer ziek en heeft ze weer vaak overgegeven, dus ik denk dat ze nu naar de dokter gaan om te kijken wat er mis is.
Zaterdag vertrokken we en had ik ’s avonds een nachtbus terug naar huis. Hannah ging eerst naar KL want haar ouders waren net geland met het vliegtuig en zij zou hen daar ontmoeten. De busreis terug was prima, wel erg lang en ik zat aan het gangpad dus dat was wat minder. Maar het is een bus dus echt comfortabel ben je toch nooit. Rond een uur of één ’s nachts kwam ik erachter dat ik de huissleutel niet had. (Althans dat dacht ik, later toen ik mijn tas uitpakte vond ik hem ergens onderin, oeps). Dus ik mas bellen om te vragen of ze een reserve sleutel hadden, die was er dus als ik belde wanneer ik er was zou het geen probleem zijn. Toen ik rond 4 uur ’s nachts aankwam ging ik dus naar het huis van de buren en terwijl ze de sleutel zochten stelde mak voor om in de zijkamer te slapen, en om 4 uur ’s nachts ga je daar niet echt een discussie om voeren, dus heb ik wat uurtjes in de zijkamer geslapen voordat ik om 8 uur ’s ochtends wakker gemaakt werd met de mededeling dat we ergens naartoe zouden gaan binnen een uur. Ik had niet precies begrepen waar of waarom, alleen dat ik een baju aan moest doen. Dus na een douche en ontbijt gingen we opweg. Eerst stopten we nog wat verderop bij mensen uit het dorpje. Na een korte stop, ik denk dat wij de laatste waren waar op gewacht werd, zijn we weer ingestapt en verder gegaan. Uiteindelijk gingen we naar een soort kraamvisite in Muar, in Johor. In eerste instantie dacht ik dat het weer een bruiloft was omdat de ceremonie in het begin leek op de bruiloftsceremonie die ik heb gezien, maar later kwamen er twee pasgeboren baby’s tevoorschijn, een tweeling. Het was wel schattig zowel de familie van de moeder als van de vader hadden cadeaus meegenomen en die werden onderling uitgewisseld. Ook voor de baby’s waren er twee ringen en misschien nog wat andere dingen, maar het was best lastig te volgen.
Gister heb ik Hannah’s ouders ontmoet en zijn we na school naar de Waterval in Gunung Ledang geweest. Het was best lastig te vinden, en ondanks twee verkeerde afslagen zijn we er toch nog binnen 3 uur gekomen (normaal doe je er ongeveer een uur over). De waterval was weer erg leuk en nog steeds indrukwekkend, ik heb me deze keer vooral verbaasd over hoe hoog de bomen er eigenlijk zijn en ik kijk nu ook ontzettend uit om naar het Nationale park te gaan met mijn ouders. Nu Hannah’s ouders hier zijn krijg ik ook constant de vraag waar mijn ouders zijn en wanneer ze komen, gelukkig duurt dat niet al te lang meer en ik moet zeggen dat ik er na 7 maanden toch wel naar uitkijk om ze weer te zien.
Zaterdag 16 maart was het Future Music Festival Asia. Hannah en ik hadden kaartjes gekocht en samen met de vrijwilligers uit Lumut gingen we opweg. Vrijdag hadden we afgesproken in KL, hier zijn we eerst naar een film geweest en daarna gingen we opweg naar ons Hotel in Nilai. Het festival was op het international race circuit in Sepang, wat eigenlijk dichter bij ons school is dan bij KL, maar daar kwam ik pas achter toen we naar het hotel gingen. Er was in de omgeving van het hotel niet echt veel te doen dus we hebben wat op de kamers rondgehangen en zijn toen ons bed in gedoken. De volgende ochtend zijn we wat gaan eten en hebben ons daarna voorbereid op het festival. Behalve het aanbrengen van schmink en een douche hield dit voor mij niet zo veel in maar Hannah en Libby zijn druk bezig geweest met het stijlen van hun haar en het aanbrengen van make-up. We vertrokken rond drieen, ons er niet van bewust dat het festival niet pas rond half vijf begon, dus hebben we nog wat voor de ingang gewacht voordat we naar binnen mochten. Ik moet zeggen dat ik achteraf hartstikke blij was dat we aan de vroege kant waren, want hierdoor veroverden we zonder enige moeite plekken vooraan bij de dranghekken. Daar zagen we Temper Trap, Rita Ora, PSY (van gangnam-style), Fun en Bloc Party. Na al die acts langs te hebben zien komen, was het tijd om eindelijk naar de wc te gaan en wat eten te kopen. Na een welverdiende rustpauze voor onze voeten hebben we wat rondgestruind over het terrein, wat spellen gedaan en daarna zijn we nog even naar the Prodigy geweest voordat het was afgelopen en tijd was om terug te gaan. Zondag hebben we niet heel veel gedaan, we hebben wat uitgeslapen en daarna zijn we nog terug naar KL gegaan en hebben daar wat rondgestruind. Hannah en ik hadden tickets voor de bus van 5 uur en we vertrokken dus om kwart over 4 naar de metro om naar het busstation te gaan. Helaas was het ontzettend druk en zat het allemaal niet echt mee, dus kwamen we om tien over 5 pas aan op het busstation en dit maal was de bus wel vertrokken. Alleen de bus van 10 uur had nog plekken over, maar dat zou betekenen dat we nog 4/5 uur moesten wachten en dat we pas na middernacht thuis zouden komen. Omdat we beiden erg moe waren zagen we dat niet zo zitten en na meerdere telefoontjes om te kijken of iemand ons een lift kon geven, gaven we uiteindelijk op en besloten we bij hannah’s kennissen in KL te overnachten. De maandag hebben we school dus gemist, de eerste bus ging pas rond 9 uur en dan zouden we rond half twaalf op school aankomen terwijl school om half twee afgelopen is. Daarom hebben we toen maar een middag bus geboekt zodat we nog wat extra slaap konden pakken.
Dinsdag, woensdag en donderdag waren er toetsen voor alle klassen en dus geen lessen. We hadden een rooster gekregen met alle toetsen en ze waren zo aardig geweest om het aan te passen en ons ook in te plannen bij het surveilleren zodat we ons niet totaal overbodig voelden. Het was best grappig om de eerste keer de klas in te lopen met de toetsen en de verbazing op de gezichten te zien dat ik kwam surveilleren. Het ging best goed, erg lastig is het hier niet trouwens. De kinderen zijn vrij goed gemanierd, alleen de tweede keer was de toets vrij kort waardoor sommigen na 15 minuten al klaar waren terwijl er een uur de tijd gegeven was. Toen werd het na nog 15 minuten toch wel wat rumoerig. Maar ook dat heb ik nog weer onder de duim gekregen.
Woensdag was onze desk officer Chris op visite. Hij is deze maand in Maleisië en gaat langs alle projecten om te kijken hoe iedereen is en of het allemaal goed loopt enzo. Het was eigenlijk best gezellig en aangezien wij niets te doen hadden en het internet ook niet werkte (vandaar dat deze blog zo enorm lang en laat is), was het een aangename afleiding. ’s Middags hebben we de maskers voor de zangwedstrijd van year 3 gemaakt en daarna zijn we nog even naar Gemencheh geweest waar we wat roti gegeten hebben. Donderdag ochtend vertrok hij weer richting KL waarvandaan hij naar Kuala terengganu zou vliegen en de andere vrijwilligers en Hannah en ik zou vergezellen naar de Perhentian Islands. Donderdag middag hadden Hannah en ik dus even de tijd om te pakken en nog een dutje te doen voor we de nachtbus richting Kuala Terengganu namen. De bus was een uur te laat, maar gelukkig was er een lerares van school die haar dochter op dezelfde bus zou zetten. Hannah en ik zouden na 30 minuten al in de paniek hebben gezeten, maar doordat zij er waren werd dat uitgesteld tot een uur en toen kwam de bus gelukkig binnen een paar minuten.
We hadden nog een leuke trip voor de boeg, want voor onze visa (we hebben nog steeds geen werkvisa en moesten dus een nieuw toeristen visa halen, omdat onze verliep) moesten we eerst naar Thailand. Het was best een gedoe, want eigenlijk mogen we van Project Trust die grens niet oversteken omdat verder het binnenland van Thailand in daar een soort drugsoorlog woed. Gelukkig met onze desk officer in Maleisië kregen we toch toestemming om daar snel de grens over te gaan en weer terug te komen. Alles leek voorspoedig te lopen, we wilden de boot van vier uur naar de Perhentian Islands halen en toen we in Kuala Terengganu aankwamen hebben we een taxi gevonden die ons voor 220 ringgits (ongeveer 55 euro) naar de grens en daarna naar de ferry bracht. Zelfs bij de grens ging alles in eerste instantie prima, we hoeften niet een bepaald aantal uur te wachten en konden gelijk weer terug, na een korte plaspauze. Helaas was de Maleise visa controleur erg oplettend en hij vond dat we te lang in Maleisië verbleven, aangezien dit ons derde toeristen visa zou worden, dus stuurde hij ons naar het immigratie kantoor. Daar hebben we uitgelegd dat we lesgeven maar dat onze werk visa nog niet klaar waren en dat we daarom ons toeristen visa moesten verlengen. Gelukkig waren het erg aardige en behulpzame mensen dus in plaats van ons het land uit te zetten, hebben ze ons een 30 dagen visa gegeven met de melding dat we naar het hoofdgebouw van immigratie in Putra Jaya moeten binnen die tijd. Nou hebben we net te horen gekregen dat ze onze werk visa nu wel klaar hebben (opeens lukt dat allemaal binnen een week als je zoiets krijgt), dus dat is in ieder geval een mooie uitkomst.
De taxi was enorm goed, zeker voor de prijs, en om half 2 ’s middags waren we al bij de ferry, we moesten nog een uurtje wachten, het was namelijk vrijdag en het grote gebed is rond die tijd, maar toen konden we eindelijk op de boot naar de Perhentian Islands stappen. Het was een klein paradijsje op aarde. Veel meer kan ik er niet over zeggen, de stranden waren wit en hoewel het zand wel erg plakkerig was zelfs als je niet in het water was geweest leek het net zo met al het zand dat overal plakte, het water was hartstikke helder en blauwer dan ik tot nog toe gezien had. Onze bungalow keek uit op de zee en het was geweldig. Het enige mindere waren de hoge prijzen voor eten en drinken, maar dat neem je voor lief als je eens om je heen kijkt.
Dinsdag gingen we duiken. Het is het gaafste wat ik tot nog toe gedaan heb. We hadden ook erg veel geluk want behalve een heleboel nemo’s, kleurige koraal en andere vissen zagen we ook blauwgestippelde pijlstaartroggen en een schildpad. Het was ontzettend gaaf en de tijd vloog voorbij. In totaal waren we ongeveer drie kwartier in het water en we zijn afgedaald tot 11 meter, het leek echter veel te vroeg voorbij te zijn, naar mijn zin dan. Een aantal vrijwilligers deden hun openwater duikcursus. Aan de ene kant ben ik daar best wat jaloers op, maar aan de andere kant lijkt het wat een verspilling van geld, ze zijn best prijzig en zo vaak ga je nou ook weer niet duiken. Dus in de tijd dat zij in het water waren heb ik met wat anderen lekker aan het strand gelegen. De week is voorbij gevlogen en ik had er best nog wat langer willen blijven. Zaterdag was Ellie heel erg ziek geworden dus die dag heb ik haar geholpen. Ik ben een paar keer op en neer gehold naar de receptie om te kijken of we de kamer langer konden houden, zodat zij wat langer kon slapen. Ze heeft in totaal een stuk of 8 keer overgegeven. We dachten in eerste instantie dat het voedsel vergiftiging was, want na wat heet citroen water en wat slaap, ging het tijdens de terugreis weer een stuk beter. Helaas is ze op het moment weer ziek en heeft ze weer vaak overgegeven, dus ik denk dat ze nu naar de dokter gaan om te kijken wat er mis is.
Zaterdag vertrokken we en had ik ’s avonds een nachtbus terug naar huis. Hannah ging eerst naar KL want haar ouders waren net geland met het vliegtuig en zij zou hen daar ontmoeten. De busreis terug was prima, wel erg lang en ik zat aan het gangpad dus dat was wat minder. Maar het is een bus dus echt comfortabel ben je toch nooit. Rond een uur of één ’s nachts kwam ik erachter dat ik de huissleutel niet had. (Althans dat dacht ik, later toen ik mijn tas uitpakte vond ik hem ergens onderin, oeps). Dus ik mas bellen om te vragen of ze een reserve sleutel hadden, die was er dus als ik belde wanneer ik er was zou het geen probleem zijn. Toen ik rond 4 uur ’s nachts aankwam ging ik dus naar het huis van de buren en terwijl ze de sleutel zochten stelde mak voor om in de zijkamer te slapen, en om 4 uur ’s nachts ga je daar niet echt een discussie om voeren, dus heb ik wat uurtjes in de zijkamer geslapen voordat ik om 8 uur ’s ochtends wakker gemaakt werd met de mededeling dat we ergens naartoe zouden gaan binnen een uur. Ik had niet precies begrepen waar of waarom, alleen dat ik een baju aan moest doen. Dus na een douche en ontbijt gingen we opweg. Eerst stopten we nog wat verderop bij mensen uit het dorpje. Na een korte stop, ik denk dat wij de laatste waren waar op gewacht werd, zijn we weer ingestapt en verder gegaan. Uiteindelijk gingen we naar een soort kraamvisite in Muar, in Johor. In eerste instantie dacht ik dat het weer een bruiloft was omdat de ceremonie in het begin leek op de bruiloftsceremonie die ik heb gezien, maar later kwamen er twee pasgeboren baby’s tevoorschijn, een tweeling. Het was wel schattig zowel de familie van de moeder als van de vader hadden cadeaus meegenomen en die werden onderling uitgewisseld. Ook voor de baby’s waren er twee ringen en misschien nog wat andere dingen, maar het was best lastig te volgen.
Gister heb ik Hannah’s ouders ontmoet en zijn we na school naar de Waterval in Gunung Ledang geweest. Het was best lastig te vinden, en ondanks twee verkeerde afslagen zijn we er toch nog binnen 3 uur gekomen (normaal doe je er ongeveer een uur over). De waterval was weer erg leuk en nog steeds indrukwekkend, ik heb me deze keer vooral verbaasd over hoe hoog de bomen er eigenlijk zijn en ik kijk nu ook ontzettend uit om naar het Nationale park te gaan met mijn ouders. Nu Hannah’s ouders hier zijn krijg ik ook constant de vraag waar mijn ouders zijn en wanneer ze komen, gelukkig duurt dat niet al te lang meer en ik moet zeggen dat ik er na 7 maanden toch wel naar uitkijk om ze weer te zien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
