Thaipusam

Afgelopen weekend gingen we naar KL, waar we hadden afgesproken met twee vrijwilligers uit Lumut. We hadden het plan opgevat om zaterdag naar een waterpark te gaan. De reis heen verliep vrij soepel, alleen toen we bij het park kwamen bleek de toegangsprijs 120 ringgit te zijn. Op onze allowance van 500, waarvan we voor ons avondeten 100 per maand moeten betalen en dan ook nog op school geld kwijt zijn aan de lunch, was dit een iets te groot bedrag. Dus na veel twijfelen, wel, niet, wel, hebben we besloten verstandig te zijn en zijn we niet gegaan. Gelukkig was er een enorm winkelcentrum naast het park waar we konden rondslenteren. In het winkelcentrum was zelfs een schaatsbaan, maar ik kon de andere jammergenoeg niet overtuigen om te gaan schaatsen. Na wat gegeten te hebben zijn we weer terug gegaan naar ons hostel in KL, waar we een film hebben gekeken en later zijn we naar de bioscoop gegaan om de Impossible te zien. De Impossible is een film over de tsunami van kerst 2004. Het is een waargebeurd verhaal naar een gezin dat met kerst naar Thailand ging, de film is ongelofelijk goed en ik denk dat ik nog nooit zo veel gehuild heb tijdens een film. Gelukkig was ik niet de enige want hannah huilde flink mee en zelfs alistair heeft het niet droog gehouden.

Zondag stonden we vroeg op om naar de Batu Caves te gaan. Het was namelijk thaipusam een hindu feestdag. Het was ontzettend gaaf maar ook wat absurd. Het begint ermee dat je daar aankomt en overal, maar dan ook echt overal zijn mensen. Je loopt wat verder richting de trappen en dan kom je al tussen dranghekken terecht die ervoor zorgen dat mensen zowel de Batu Caves in als uit kunnen. Wanneer je daar bent, kan je eigenlijk al niet meer normaal lopen. Je wordt voortgeduwd door alle mensen om je heen terwijl je zelf amper naar voren kan omdat er daar ook duizenden mensen staan. Uiteindelijk kom je in deze langzame slenterwijze bij de trappen. Terwijl je dus probeert de Caves in te komen is er ook nog een aparte lijn voor mensen met kavadi's. Kavadi's zijn de ijzeren constructies die een persoon draagt. Er zijn wel een stuk of vijf tot tien mensen erom heen die degenen die het draagt aanmoedigen en ervoor zorgen dat hij kan gaan zitten als de stroom stilstaat, wat vrij vaak voorkomt. Daarnaast lopen hier ook de mensen met haken in hun rug waar sinaasappelen en citroenen aan hangen, mensen met een ijzeren staaf door hun wangen met aan beide uiteinde citroenen of sinaasappelen voor het gewicht en veel vrouwen die een soort vaas op hun hoofd dragen.

Als je de Caves zelf inkomt wordt de chaos gelijk een stuk groter want er blijken nog meer mensen te zijn dan je dacht en omdat ze bidden voor de tempels en altaren die verspreid door de grot zijn is het nog onoverzichtelijker dan daarvoor. We hebben dus niet al te lang hier rondgedwaald maar zijn na een rondje te hebben gemaakt weer terug naar beneden gegaan. In de grot worden ook de haken en staven uit het lichaam gehaald. Bij één iemand werden de haken met sinaasappelen van zijn rug verwijderd en door het geduw hierboven op te staan. Het is echt heel vreemd hoe het totaal niets zichtbaars achterlaat in het lichaam. Er was geen druppel bloed en zelfs geen gaatjes of dergelijks, alles leek compleet normaal wanneer de haken uit zijn rug waren. Heel vreemd.
Wanneer je besluit dat je het wel gezien hebt moet je trouwens nog naar beneden en dat duurt op zijn minst een half uur, want je komt dus in eenzelfde soort stroom terecht als opwaards, maar nu alles door elkaar dus ook mensen met de enorme constructies die natuurlijk voorrang krijgen. Dit maakt dat de snelheid van het naarbeneden lopen nog langzamer wordt en toen we eindelijk beneden waren had ik het dan ook wel gehad. Ik kreeg enorm de neiging om iedereen voor mijn voeten uit de weg te duwen, maarja met al die mensen overal heeft dat natuurlijk geen zin dus ik hield me in. Toen we verder verwijderd waren van de mensen massa en ik eindelijk weer op een normale snelheid kon lopen, was ik wel enorm blij.

Maandag hadden we vrij omdat het thaipusam was. Dus hannah en ik hebben die dag wat rondgehangen en niet zoveel gedaan, ons weekend was al druk genoeg geweest.

School was vrij normaal. Woensdag was er coco en we mochten de meisjes scoutingklas overnemen, dus hebben we ze de hockey pockey geleerd en hebben we spelletjes gedaan op het veld. Daarna was er hockey. De hockeyles was erg leuk en tijdens het partijtje zaten de jongens van year 6 in het andere team, dus ik kon ook gewoon mijn best doen zonder het hele spel te ontwrichten. Verder zijn we 12 meisjes uit year 2 en 3 een liedje aan het leren voor een zangwedstrijd. Het lied duurt ongeveer 5 minuten. Ik heb de leiding over de meisjes uit year 2 maar af en toe is het wel lastig het hen te leren terwijl ze amper kunnen lezen en bijna geen enkel woord engels spreken, maar ik doe mijn best en ik weet zeker dat met veel oefening we er vanzelf komen. (als je wilt weten welk lied: http://www.youtube.com/watch?v=o-BWIUvziyk). Vanmiddag ga ik handballen bij de Mara school in de buurt. Mara is een organisatie die beurs scholen heeft voor de slimme maleise studenten, zodra ze niet overal een A voor hebben, moeten ze van school. Maar ze hebben ook veel buitenschoolse activiteiten en dingen dus ik ben benieuwd.

Wat ik van het weekend ga doen weet ik nog niet. Hannah gaat weer naar KL om met de ouders en opa en oma van haar vriendin uit eten te gaan. Het zijn familievrienden en de grootouders hadden haar uitgenodigd. Ik was van plan om naar Seremban te gaan, maar ik heb nog geen vervoer kunnen regelen en ik kreeg net een uitnodiging voor een bruiloft in mijn handen gedrukt dus ik denk zomaar eens dat ik hier blijf dit weekend.